Airborne freedomtrail 2018

Zaterdag 8 september 2018, een dag die in het teken zou staan van herdenken, beleven en een sportieve prestatie leveren. De route lopen van de geallieerden tijdens Operation Market Garden. Richard en ik hebben gekozen voor de maximale afstand. De 44 kilometer, de afstand van de Ginkelseheide naar het doel van de geallieerden, maar ook van ons. De John Frostbridge in Arnhem.

Vooraf uren op Youtube gekeken naar documentaires en informatie opgezogen. Natuurlijk mag daarbij de film a Bridge to far niet ontbreken. En dan is het eindelijk na maanden training en vooruitkijken zover. Even na 9:00 uur staat Richard voor de deur en gaan we op weg naar Papendal waar we ons startnummer kunnen ophalen. In de sporthal een rust zoals je niet ziet bij de wegwedstrijden. Lopers praten wat met elkaar, zijn bezig met de laatste voorbereidingen of relaxen wat op een bankje. Bij de startnummers ontvangen we een herdenkingskruisje. Doel om deze de gehele route bij je te dragen en achter te laten op een speciale plaats. Richard heeft nog een paar (kunst)tulpen meegenomen die net boven de waterzak uitsteken.

Om 12:30 uur vertrekken twee bussen met zo’n 100 lopers, die de maximale afstand afleggen, (de 18 en 28 km starten vanaf Papendal)  naar de Ginkelseheide. Daar aangekomen worden we toegesproken. Over de route, een stukje historie en iets wat ik niet zou vergeten. De helden kwamen aan op onbekend terrein. Ver van huis maar hadden een missie. Wij wisten dat we ’s avonds na het behalen van het einddoel, de brug, weer thuis zouden zijn….

We werden gesplitst in drie groepen. Voor vertrek een donkere tent in. Het afspelen van  een geluidsfragment. Iedereen aandachtig luisterend. Het werd stil, het doek van de tent ging open en we mochten starten. De Ginkelseheide op, waar op 17 september 1944 de para’s werden gedropt. Het was stil om ons heen. Iedereen is bezig met z’n eigen gedachten en in het ritme zien te komen. 

De eerste kilometers zijn prima te doen. Zandpaden en nauwelijks glooiend. Als het hierbij zou blijven wordt het een “ eitje” . Al wisten we beter. Vanaf 23 tot 35 zou het serious business worden. Dus, behoudend lopen en genieten. Onderweg toch af en toe denkend aan die dagen in 1944. Wij lopen hier rustig door de bossen. Hoe zouden deze mannen zich op dat moment gevoeld hebben? Niet kunnen zien of de bezetters in de bossen om hun heen zouden zitten.

Na zo’n 7 kilometer lopen wij al alleen. In de verte en ver achter ons nog een enkele loper.  Heerlijk de rust en we genieten volop. Op 15 kilometer een grote vlakte die door de 1st Airborne Division werd gebruikt als dropzone, waar 134 zweefvliegtuigen waren geland. Voor ons een onbemande verzorgingspost is. Prachtig gevonden: een open kist met onze proviand met daaraan een parachute. Zo anders zou het destijds niet geweest zijn. We drinken wat en ik neem een handvol pinda’s waar ik de komende km’s nog van kan genieten. Een droge mond en met drinken wordt het niet veel beter. We lopen verder en af en toe staat er een billboard opgesteld met informatie wat er op die plek is gebeurd. Rustig nemen de lopers de tijd om het te lezen.  

Net na Wolfheze komen we bij het spoortunneltje. De spoorwegovergangen werden bewaakt door de Duitsers. De Britten en Polen moesten zich gedurende de strijd terugtrekken. Door de ramen van de Jeeps in te klappen en spullen  binnen boord te houden konden de Jeeps door de tunnel en konden de troepen weer contact maken met hun kameraden die in de Wolfheze en Bilderbergbossen lagen. Niet voor te stellen. Wij moesten hier gebukt doorheen.

Even verderop werd het drukker op het parcours. De 28 km was op de route toegevoegd. En niet veel later ook de 18 km lopers. Het was druk, te druk voor de breedte van het pad. Bij Airborne museum Hartenstein een verzorgingspost waar we even de tijd nemen om wat foto’s te maken en rond te kijken. Hierna buigt de 18 km af naar links en de 28km en 44 km lopers naar rechts.

Het parcours veranderde van redelijk vlak naar meer behoorlijk heuvelachtig terrein. Grote hoge bomen en meer licht in het bos. Wat een bijzonder mooie omgeving. Omhoog, naar beneden, slingerend, af en toe wandelend  en klimmend de steile stukken op. Uitkomend op een plateau met een schitterend uitzicht op de Rijn en in de verte Arnhem. Niet veel later komen we uit bij de Westerbouwing. Destijds een strategische plek vanwege de hoge ligging en het uitzicht over een relatief groot gebied. Om deze plek is destijds hard gestreden.

In Oosterbeek komen we uit bij de oude kerk, waar de Britten tot het allerlaatste moment stand hebben gehouden om de evacuatie  overtocht over de Rijn mogelijk te maken.  Na wat foto’s lopen we het dorp uit richting de Rijn. We zitten op zo’n 32 km en het lopen gaat nog prima. Al wordt het onderhand wel wat stiller. 

Op 35 km staan we bij de poort van het ereveld waar 1754 militairen liggen begraven. We pakken ons herdenkingskruisje en we leggen we hem tussen de andere kruisjes bij het monument. Een bijzonder moment. We lopen iedere onze route langs de kruizen en lezen de namen en leeftijden. Enkelen niet ouder dan 20 jaar. Hier word je stil van. 

aWe pakken de route weer op. Nog 9 km te gaan. Na een kleine dip (was het nog één van de pinda’s?) op 35 km ben ik er weer helemaal. De benen voelen goed en we lopen een mooi tempo. Langzaam lopen we vanuit het bos Arnhem in. Geen onverharde paden en heuvels meer. Maar door de woonwijken lopen richting de Rijnkade.

Na een bocht zien we de John Frostbridge. De brug die John Frost en z’n mannen als enige wisten te halen. De geschiedenis is bekend, zij hebben hun missie niet kunnen volbrengen. Wij liepen de laatste meters bij de brug de trap op, onder de finishboog door. Blij, met een bijzonder gevoel de trail volbracht en met de wetenschap dat we over enkele uren weer thuis zouden zijn…..

Gaasterlandtrail 2016

Is 6 weken voorbereiding voldoende om een 37 kilometer trail in Gaasterland te gaan lopen? Dat bedacht ik me na zo'n 2 maanden blessureleed aan de rechterknie. Na weken rust en behandeling door Rutger (Fysio058) en zijn altijd positieve benadering ; "t komt wel goed juh, dou hest genoeg kilometers in dien benen"...(lees in het plat Leeuwarders), vond ik dat het wel kon. Een gokje en natuurlijk heb ik veel kilometers in de benen na alle marathons. Insteek, het is immers geen wedstrijd. Gewoon genieten van de natuur en de omgeving die ik eigenlijk helemaal niet ken. Tijd is totaal onbelangrijk. En ik had immers alweer 13 kilometer pijnvrij gelopen.... 

Zaterdagochtend 15 oktober is het dan zover. Richard (Jonkman) en ik vertrekken om 9.00 uur richting het pittoreske  Harich. Als je het in het Engels uitspreekt, verwacht je een plaats op een ander continent. Natuurlijk zonder navigatie, want hoe groot moet Harich zijn. Eenmaal in Harich, geen leven en  auto's. Dat zou je rond 10.00 uur (een uur voor de start) toch wel verwachten. Navigatie toch aan en de startplaats (manege) blijkt ruim buiten het dorp te zijn.

De verwachting was een lange rij hardlopers voor de inschrijving. Niks van dit alles. Samen met Jochum, Walter, de Hesters en Richard staan we voor de inschrijftafel om de startnummers en de prachtige trailsokken op te halen. En dan altijd weer het dilemma...de kleding. Lange of korte mouw.  De één in het lang, Jochum (natuurlijk) in een hemdje, Hester eerst in het kort en daarna toch in het lang. Na een moment buiten te zijn geweest, ben ik er zelf wel uit…een dun thermoshirt + t-shirt. Mocht het alsnog te warm zijn, dan is de rugzak gewillig.

Alles mee? Gelletjes, reepjes en sporttape (mocht ik weer blaren op mijn teen krijgen). Menno weet me met zijn opbeurende woorden nog even moed in te spreken; “het blijkt loodzwaar te zijn, vooral de ruiterpaden”. Thanks Menno. Even voor 11.00 uur richting de start. Gingen we tijdens de Slachtemarathon vanuit een schuur, dit maal vanuit een paardenbak. Met onze sport kom je nog eens ergens. 

Lichte spanning, want hoe zou het voelen en is 6 weken training echt niet veel te weinig ? We zullen het wel zien. Het zal mijn eerste lange georganiseerde  trail boven de 20 kilometer zijn. De laatste was de st. Thomastrail in Nijehorne, maar was met 18 kilometer aanzienlijk korter. Rond 11.00 uur met zo’n 100 andere traillopers aftellen van 10 naar 0 en lopen we richting het bos. De singletrack verplicht ons om als een lang lint de eerste kilometers te lopen.  Prachtig, gelijk genieten.

Het is in eerste instantie de bedoeling om zolang mogelijk met z’n vieren (Richard, Jan, Ruud Hans en ik) te lopen. Na enkele kilometers komen Jochum en Walter ons gezelschap houden. Eenmaal op de dijk bij het IJsselmeer komen daar nog enkele tientallen schapen bij. Hoewel dit wel in scene was gezet door een fotograaf die de schapen in actie stuurt. Bij de twee fotografen is het tijd voor een mooie pose. Ode aan een iets snellere loper.

Nu ben ik gewend om bij een marathon snel een beker vocht achterover te gooien. Vooral niet teveel tijd verliezen. Hier is het compleet anders. Niks tijd, niks bij je groep(je) zien te blijven, niks de helft van je beker naast je mond gooien i.p.v. erin. Er is rust en het is bijna gezellig. En het lijkt weer een beetje op onze verzorgingsposten tijdens de lange duurlopen voor de marathon. Fruit, koek, zoute chips, water en sportdrank. Bijzonder goed geregeld. Na een korte plaspauze, de fantasieën daarover (Jochum) en een vetermoment (Jochum) gaan we weer verder met onze route. De pijltjes en lintjes zijn goed te vinden en foutlopen is bijna onmogelijk. De route is prachtig. Afwisselend door de weilanden, bos en af en toe langs een vennetje. Op zo’n 15 kilometer valt ons groepje wat uiteen. Jochum heeft de diesel aangezet, Walter is niet te houden en langzaam lopen wij bij Jan en Ruud Hans vandaan.

Even later komen ons de eerste 20 kilometerlopers achterop.  Niet snel daarna volgen er meer en halen wij ook de laatste 10 kilometerlopers in. Het is gezellig  druk op het parcours. Walter zit op een bankje zijn tenen in te tapen. Hij toch blaren, maar in no-time loopt hij weer bij ons vandaan. Luuk schiet voorbij, loopt de middenafstand. Een hele kleine conversatie, hoe de benen voelen. Wij halen op onze beurt Barbara weer in. Fotomomentje en weer verder.  Bij 20 kilometer kunnen wij de finish letterlijk en figuurlijk ruiken. Terwijl de 37 kilometer trailers rechtdoor gaan voor nog een rondje van 17 kilometer, lopen de 20 kilometer lopers linksaf naar de manege en de finish.

Op het parcours wordt het steeds rustiger. In de verte zie je nog een enkele loper of groepje lopers. Zo overkomt het Richard en mij om toch bijna verkeerd te lopen (wie schreef ook alweer dat dit nagenoeg onmogelijk was). Niet alleen op de route wordt het stiller, maar ook wij zelf. Concentratie  en focus op je eigen lopen. Even later problemen met mijn waterzak. Ik kan zuigen wat ik wil maar hij lijkt verstopt. Weer stilstaan en proberen om de waterzak op gang te krijgen. Op dat moment lopen Jan en Ruud Hans ons weer voorbij. Prima, het ziet er bij deze mannen ook nog goed uit. De waterzak blijft helaas verstopt. Vocht binnen krijgen wordt vanaf dat moment lastig en ik zal afhankelijk zijn van Richard of de laatste verzorgingspost op 30  kilometer.

Op 30 kilometer de laatste verzorgingspost. Cola, gaat er altijd in en goed voor de maag. Al gaat dat nu nog prima. Van een paar andere lopers horen we dat er nog een stuk van 4 kilometer ruiterpad aan komt. Zou Menno dan toch gelijk krijgen? En dat is ook zo. Zwaar lopen terwijl de beentjes het eigenlijk wel voor gezien houden. Enkele kilometers voor de finish alsnog misselijk. Het zal toch niet? Zullen dan toch die weinig gelopen kilometers mij nu parten spelen? Zo'n 500 meter voor de finish laat ik toch maar een souvenir achter. Het zal wel bij mij horen. Op dat moment komen de Hesters en Anuschka langs denderen. Gezamenlijk finishen we met 38 kilometer in de benen in 4:05 uur. Ik zeg dikke prima.

Geweldige  trail, organisatie en dag. Dit kan wel vaker....maar dan wel met meer voorbereiding...

Trainingslogboek 2018

Hij is er weer het nieuwe trainingslogboek voor 2014. Ideaal overzicht om per training en wedstrijden je kilometers, tijd en omschrijving aan te geven. Maar ook op welke schoenen je liep. Zo kan je op een simpele manier bijhouden hoeveel kilometers je op je schoenen hebt gelopen.

Het trainingslogboek berekent automatisch de kilometers van de laatste 7 dagen maar ook per maand. Alle resultaten worden bijgewerkt in overzichtelijke grafieken.

Voor degene die het logboek nog niet kent en zit te klungelen hoe je de getrainde tijd in moet vullen; 1:30:00 is anderhalf uur hardlopen. De rest spreekt voor zich.

Het trainingslogboek is te downloaden via de onderstaande link of vanuit de linkerkolom.

http://www.gavertrimmers.be/index.php/trainingslogboek

Trainingslogboek 2014

Hij is er weer het nieuwe trainingslogboek voor 2014. Ideaal overzicht om per training en wedstrijden je kilometers, tijd en omschrijving aan te geven. Maar ook op welke schoenen je liep. Zo kan je op een simpele manier bijhouden hoeveel kilometers je op je schoenen hebt gelopen.

Het trainingslogboek berekent automatisch de kilometers van de laatste 7 dagen maar ook per maand. Alle resultaten worden bijgewerkt in overzichtelijke grafieken.

Voor degene die het logboek nog niet kent en zit te klungelen hoe je de getrainde tijd in moet vullen; 1:30:00 is anderhalf uur hardlopen. De rest spreekt voor zich.

Het trainingslogboek is te downloaden via de onderstaande link of vanuit de linkerkolom.
http://www.gavertrimmers.be/trainingsblad.php#log

Marathon van Luxemburg

Vrijdagavond, we waren nog niet koud in de stad Luxemburg en de eerste geluiden in de bus zijn al hoorbaar. "Dit kon wel eens een zware worden". Toch maakte ik me nog geen zorgen. Ik had immers hard getraind, kilometers gemaakt, liters Bietensap weggewerkt, Cor-stability en buik/rugspieroefeningen en zelfs heuveltraining op een loopband. Want ja, ik had mijn huiswerk gedaan en op diverse forums was te lezen dat het behoorlijk heuvelachtig is. En hoe train je dat in een provincie als Friesland? Sportschool dus. Ik was dus nog positief.

Zaterdag en het was prachtig zonnig weer. Zelfs warm.  Niet bepaald ideaal om een marathon te lopen, maar de start zou pas om 19.00 uur zijn. De temperatuur zou dus wel afnemen en  alle tijd om even rustig het centrum te verkennen en tussen de middag een lekker bord pasta te eten. De hekken stonden al in

rijen klaar om geplaatst te worden, een muziektent werd opgebouwd en de verzorgingspost werd al bevoorraad. Steeds meer werd duidelijk hoe de route 's avonds door dit deel van de stad zou lopen. En steeds meer maakten we ons zorgen over de hoogte verschillen en hoe we door deze marathon heen zouden komen. Een snelle tijd zat er echt niet in en alle doelstellingen werden bijgesteld. Overleven, genieten en uitlopen.

Na een stressvolle middag met een vastgelopen bus (in de zachte grond), taxi en vervoer met de auto naar de start (i.p.v. de bus), stonden we rond 16.30 uur in de sportexpo. Niks zon meer, maar het kwam nu met bakken naar beneden. Dikke regendruppels, hagel en onweer. Hoe zou het bij de start zijn? Maar om 19.00 uur was het droog en de zon weer aanwezig. Dat de bui voor verkoeling had gezorgd kon ik niet echt zeggen. De startvakken waren afgezet met een touw, maar nergens controle. Omdat de halve marathon tegelijk begon met de hele stond een groot gedeelte van onze loopgroep in het zelfde startvak. Terwijl de een het hoogste woord had, werd de ander steeds stiller. En ik was een van die laatste. Spanning en concentratie. Hoe zou het gaan, hoe hoog zijn die heuvels, hoe voelen de benen en wanneer krijg ik het zwaar? Ik hou niet van dat moment, het wachten voor de start.

Nog een paar minuten. Twee grote luchtballons worden opgeblazen. The black eyed peas, "tonight it's gonna be a good night". Weer zo'n nummer dat me later doet denken aan een marathon.  De 10.000 lopers komen in beweging. Eerst nog schuifelend maar net voor de startlijn mag je het tempo al hardlopen noemen. De klokjes worden aangezet, laatste succes wensen en op weg voor die 42,195 meter.

Afgesproken om het eerste deel samen met Roelof te lopen. We zouden wel zien hoe het zou gaan. Zo'n onbesproken regel tijdens een marathon om vooral niet op elkaar te wachten, maar loop voor jezelf. Kies je tempo, je cadans en probeer dat zolang mogelijk vol te houden.  In het ritme komen was moeilijk.
Het was druk om ons heen. Veel, heel veel lopers die volgens mij in een ander startvak thuis hoorden. Hoe kon het dat wij met vak C lopers met vak F in haalden? En dan groepjes die gezellig keuvelend, het liefst naast elkaar, de rest ophielden. Zigzaggend er tussendoor, remmen en weer versnellen. Rechts, stoep op en ruimte zoeken. En naarmate de eerste kilometers verstreken kwam ik in mijn ritme. "Ga maar Donald", hoor ik Roelof roepen. Ik twijfel of het wel verstandig is. Ik neem de gok, wens Roelof veel succes en voer het tempo op.

De eerste heuvels zijn prima te doen, al vraag ik me wel steeds vaker af hoelang het zo zal blijven gaan. Maar het beoogde tempo van 12,5 of iets meer zit er allang niet meer in. Omhoog klauteren en naar beneden herstellen. Niks tijd in halen op de neergaande stukken van het parcours. Zo strategisch en wijs mogelijk blijven lopen. Onderweg nog steeds erg veel halve marathonlopers en teamrunners om me heen. Zij met een kaart achter op de rug met de te lopen afstand, de marathonlopers zonder. Handig. En dit houdt me best bezig en geeft afleiding. Net als de reclame's en teksten achter op de t-shirts. Hoe zal het zijn na de splitsing, als de halve marathonlopers ons gaan verlaten. Het zijn er zoveel, wat houden wij over?

Onderweg massa's publiek en drumbands. Prachtig wat een sfeer. Vooral in het centrum staan ze ons in rijen dik aan te moedigen. Natuurlijk heeft dit met het mooie weer te maken. Maar ik geniet er van. Door alle korte stukken en bochten gaan de kilometers gevoelsmatig maar langzaam voorbij. Af en toe kijk ik op mijn klokje een steeds weer een teleurstellende gedachte. De verwachting dat we al veel verder zouden zijn. En dan op een groot plein de splitsing. Halve marathonlopers links, marathonlopers en estafette rechts. Het plein vol mensen dat staat te klappen en te schreeuwen. Ik, rechts en dan.....is het stil. Geen publiek meer en voor me niet meer dan zo'n 10 andere lopers. Dit voelt anders en ik ben nu volledig op mezelf aangewezen. Niks op handen gedragen door het publiek, tenminste....nu niet.

Last van mijn maag en duik na lang twijfelen toch die dixie in. Er zit niks anders op, anders blijf je je alleen maar op het verkeerde concentreren. Eenmaal er uit zie ik Roelof. Wat hebben we achter elkaar gelopen? Enkele honderdenmeters, hooguit een kilometer. Blij sluit ik me aan. Het voelt nog steeds redelijk, maar de heuvels beginnen hun tol te eisen. Wat had ik verwacht. Ongeveer 2 of 3 procent stijging? Was het maar zo, gemiddeld misschien maar genoeg stukken die vele malen meer stegen. Zo'n stijgingspercentage waar een fietser wellicht zou afstappen.

30 kilometer. We overleggen even hoe het gaat en aan beide kanten gaat het niet. Het wordt zwaar terwijl we nog zo'n 12 kilometer te gaan hebben. Concentreren en doorlopen. Weer omhoog, bruggetje over, korte bocht naar links, korte bocht naar rechts, omhoog, nu weer een lange straat in  en jawel...omhoog. Na enkele kilometers een plaspauze en Roelof loopt door. Zit in zijn cadans. Ik blijf hem nog lang zo'n 50 meter voor me zien en dan ben ik mijn haas definitief kwijt. Gelukkig is er weer meer publiek en...Cola. Heerlijk dat bevalt me wel. Voor de drukte van de stad een kort moment wandelen om toch dat souvenir achter te laten en dan verder voor de laatste kilometers. Nog 2 x 2 kilometer, nog 2 x 1.5 kilometer, nog...deel de kilometers in kleine stukjes. Alles wat mentaal helpt haal ik uit de kast. Blijf lopen, niks meer wandelen. Ik haal zelfs na 40 kilometer nog estafettelopers in. Feels good en geeft vleugels. Nog 1 kilometer, tenminste ik dat neem ik maar aan. Ik loop tenslotte onder een boog door. Kijk eens op mijn klokje en zie dat ik nog rond de 3.50 uur zit. Rechts zie ik de sportexpo en het is straks alleen nog maar naar beneden. "Kom op, Donald". Ja, jongens ik heb jullie echt wel gezien en gehoord. Rechtsom en wordt nog eens toegeschreeuwd door Geert Jan en familie. "Mooie tijd, Donald". Een vuist omhoog, yes natuurlijk ben ik blij en dan de hal in. Richting een van mijn mooiste finishen. De hal vol mensen, donker om ons heen, behalve het blauwe tapijt waar wij overheen lopen, de spotlights alleen om ons gericht. Ik hoor nog een keer mijn naam en geniet van de laatste meters. Mijn klokje; 3:56:23 uur....niet verwacht, zo'n mooie maar zware marathon en toch onder die 4 uur.

Een smile van oor tot oor....